“Carpe Diem”diye fısıldadı Bay Keating,”
“Bu kitapla fazla geç tanışmışım.
Ama iyi ki de buluşmuşuz o sayfalarla, iyi ki de her satırın bana durup bir şeyler düşündürmesine izin vermişim.
Sen nasıl bir kitapsın?
“Wilton Akademisi; katı disiplin kuralları, ve saygınlığıyla bilinen bir okuldur. Tek ilke ‘mükemmellik’ (tek bir kalıba sokmak). Öğrencilerin tekdüze hayatı, okula idealist yeni bir edebiyat öğretmeninin gelmesiyle bir anda değişir. Okuldaki öğretmenler ve ailelerin aksine bu öğretmenin tek bir isteği vardır; öğrencilerinin anı yaşamaları, hayatlarını olağanüstü kılmaları. Keating’in gençlik yıllarında üyesi olduğu gizli kulüp Ölü Ozanlar Derneği’ne yeniden hayat buldurur öğrenciler. Şiirlerde bulurlar asıl benliklerini, ne ve nerede olmak istediklerini...
Yeni hissettikleri özgürlüğün nasıl trajik sonuçlanacağını bilemeden .”
Kitap hakkında ne kadar çok şey yazarsam o kadar haksızlık etmiş olacağım. Okuduğum kitapla içimde yepyeni şeyler vuku bulsun, diyorsanız buyrun Keating’ le tanışmaya. Hiç beklemediğim,beni çokça ağlatan bir son. Keating (Oh Kaptan! Benim Kaptanım!) çok çok güzel bir yer edindi kalbimde. Hep böyle hayatımıza dokunan insanlar olsun hayatımızda. Okuyun okutturun.
-Kitap okuyor musunuz Bay Anderson?
+Okumuyorum, eksikliğini de hissetmiyorum.
-Ama biz hissediyoruz.
