Ahmed-i Dâi, Çeng-nâme'de tür olarak insan yapısı hakkındaki düşüncelerini anlatmıştır: Bu insan nefs ve ruh olarak yapı bakımından iki yönlüdür. Çok defa nefsine uyan insan, kendi hoşlanma ve tutkularının ötesinde, varlığının kutsal bir yönü olduğunu fark eder ve kendini bu dünyaya atılmış, çaresiz, garip bir varlık olarak görür. Çünkü dünyaya geliş ve gidişinin kendi elinde olmadığını anlar. Bu da bir başka kaynağa bağlı ve eksik bir varlık olduğunu ona öğretir. Bunun farkına varan insan, bu dünyada bazen bilinçli, bazen de bilinçsiz bir aranış içersinde dolaşır durur. Fakat hiç bir şekilde bağlı olduğunu hissettiği kaynağa ulaşamaz. Bu hususta hiç kimse ona yardımcı olamaz. Böylece yapısının bir zorunluluğu olarak, bir türlü mutlu olamayan insanı ancak bu aranışı anlamlı kılar; çünkü insan devamlı aranışı dolayısıyla eylemlerde bulunur ve bu eylemleri onun eser yaratmasını sağlar.
Sayfa 391Kitabı okudu
·
77 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.