İyi bir kitap okuru olan çok sevdiğim, hatta acayip çok sevdiğim :)) birisi tavsiye etti bana bu kitabı. Ben de emir telakki ettim. :))
Kitabın ortalarına geldiğimde, nasıl gittiğini sorduğunda, pek sarmadığını söyledim. Ancak sonra kitabı konuşmaya başladık ve aslında sardığını fark ettim.
Şöyle ki, Sineklerin Tanrısı her şeyden önce akıcı ve merak uyandırıcı bir kitap. Bir çocuk kitabı gibi görünse de tıpkı Hayvan Çiftliği gibi, hiç de öyle değil. Hatta o kadar Hayvan Çiftliği gibi ki, muazzam bir alegorik eser olduğunu söylemem lazım.
Issız bir adaya düşenler bu defa İngiliz çocuklar... Zaman ise İkinci Dünya Savaşı yılları. Yani faşizmin ve diktatörlüklerin insanlığı ezip mahvettiği zamanlar. Yani çocuklar o adanın yerlisi değiller, dünyalılar. Arka planda ise bir savaş var.
William Golding böyle yaparak tabiri caizse insanlığı yeniden başlatıyor. Ve bu sefer mükemmel alegoriler üzerinden insanın kötülüğü, iktidar hırsı, bencilik, yönetme, ezme, korku gibi duygular işleniyor. Hemen her çocuk bir şeylerin simgesi oluyor.
Savaştan kaçıp yeni bir dünya kurulsa bile sanki insan, yine hırs ve hastalıklarını da onunla getirmeye devam edecek gibi.
Tavsiye eden kişinin tabiriyle, “Öyle gibi görünse de asla çocuk kitabı değil. Çocuklar üzerinden insanın doğası anlatılmış. Kitabın sonunda şunu düşünmüştüm, şiddet eğilimi, güç hırsı doğuştan gelen bir güdü mü yoksa öğrenilir bir duygu mu?”
Özetle, kitap tam bir semboller eseri olarak görünüyor.
