"İvan İlyiç'in öldüğünü öğrenir-öğrenmez odadakı bayların ilk aklına gelen bu ölümün kendilerinin ve tanıdıklarının makam değiştirmesi, rütbece yükselmesi bakımından ne gibi bir etkisinin olucağıydı." Kitabın başlığından olan bu parça ən başdan bizə insanların birinin ölümünə qarşı necə laqeyd olduqlarını, üzüləndə belə ilk öncə özlərini düşünərək 'üzüldüklərini" göstərir. "Neyseki ben ölmedim de o öldü, bak ben yaşıyorum." tipli düşüncəli insanlarla dolu bir həyat.. Hətta həyat yoldaşı belə cənazə günündə dul aylığı ilə maraqlanırdı. Ölümə toplumun reaksiyası və cənazədən sonra İvan İlyiçin həyatından bəhs edir. Çox da içi mesajdolu, maraqlı bir həyat hekayəsi idi. Hüquq fakültəsində oxumuş, çox istedadlı, ədəbli, nə istədiyini bilən, alicənab, dürüst, nəzakətli, özü və sevdikləri üçün yaşayan, fədəkar, heç kimi qıra bilməyəcək qədər tatlımı tatlı, vicdanı üzündən çox sayda haqsızlığa uğramış bir obraz. Şəxsiyyətini çox sevdim. Hətta rastlaşdığım roman qəhrəmanlarından ən sevdiklərim arasına girdi İvan İlyiç. Təbii, mənfi xüsusiyyətlərinin sayı da az deyildi, lakin yazmayacağam bura:) Çox uzatmaq istəmirəm məzmunu, demək xəstəliyə tutulandan sonra da apardığı mübarizə, ağrıları, ölüm haqda amansız düşüncələri bir yerdə ümidsizliyə çevrilməyə başladı. Dəhşətli ağrılar və iniltilərlə birlikdə mənəvi ağrılar da çəkdi ömrünün sonlarında. Həmin yataqda ətrafındakı insanlara qərəzsiz atdığı baxışı, artıq dəyərsizləşmiş xatirələri elə sarsıdıcı bir şəkildə təsvir edib ki, Tolstoy.. bu gün oxuduğum digər iki kitabından sonra yaranan önyarğını məhv etməyi bacardı bu kitab. Möhtəşəm.

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Can Yayınları · 202045,5bin okunma

·

134 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Camal Cəfərov