Tam olarak nasılım, ne hissediyorum ya da ne istiyorum bilmiyorum. Her gece balkonda oturuyor kulaklığımı takıp müzik dinliyorum. Canım yanıyor ve müzik yarama merhemken diğer yandan da yarama tuz oluyor. Yüzüme ay ışığı vuruyor...Evet evet şuan yalnız değilim. Yüzüme ışığını vuran ay ve ben varız artık. Kalbim eskisi kadar acımasada bir şeyler içimden kopacakmış gibi hissediyorum. Gönlüm cenaze evinden farksız. Yas tutar gibiyim. Peki neye? Benden giden sana mı? Yoksa içimden söküp atamadığım bu aşka mı?
Dedim ya nasılım bilmiyorum... Kendimi yalnızlaştırıyorum. Koparıyorum herkesten kendimi. Kitaplara, müziklere, filmlere birde senden bana emanet kalan yalnızlığa bırakıyorum kendimi... Bu kadar yorgunken güçlü görünmek tüketiyor beni. Sendeliyorum, sarsılıyorum... ama dik durmaya çalışıyorum. Bu güç bana seni getirmeyecek belki de... ama beni kendime getireceğini biliyorum.
H.G