Duygular ya da Ruh Halleri[1], ilk başlarda okumakta zorlandığım sıkıcı bir metin gibi görünse de, metin ilerledikçe Descartes’in satır aralarına gizlediği amacını farkettim: (kitap bittiğinde ön yargımdan dolayı kendimden utandım): Descartes öncülleri gibi —Antik Yunan filozoflarda olduğu üzere— erdemli, daha doğrusu dengeli bir yaşam öğretisini salık veriyor. Bunu yaparken ağdalı ya da edebi bir kaygı ile değil tam aksine oldukça bilimsel ve akademik bir üslup ile yazmış. Bu açıdan Duygular ya da Ruh Halleri ilk başlarda okumakta oldukça zorlandığım ve tat alamadığım bir kitap oldu. Çünkü ben felsefi bir metin de ister istemez ağdalı bir dili arzuluyorum ve bu bana daha cazip geliyor. Örneğin Cioran, Kerkegaard ya da Nietzsche okumaları yaptıysanız tam olarak neyi kastettiğimi daha iyi anlayabilirsiniz. Kitap bu anlamda biraz soğuk ve cansız geldi bana: Ruhun coşkulu dalgalanmalarını, duygusal (afektler) refleksiyonları bir okur olarak alamadım, bu beni biraz hayal kırıklığına uğrattı diyebilirim tabi bu benim şahsi düşüncem, bazı okurların bu akademik dil ilgisini çekebilir. felsefehayat.net/duygular-ya-da-...

Duygular Ya Da Ruh HalleriRené Descartes · Alfa Yayınları · 2021213 okunma

·

158 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.