Ayfer Tunç'un öyle bir dili var ki cümleleri içimi delik deşik edip geçti. Sonu tahmin etmenin ya da bilmenin bir marifet olmadığını yüzüme çarptı. Sona giderken yüzüme buz gibi soğuk su fırlatılmış etkisiyle yer yer defalarca çarpıldım, sirkelendim. Hep uyanık tutuyor.
Romantik kurgu yani aşk romanı sevmem. Ama bu kitap başka. Aşk sadece kitabın kapağı sanki gerisi dolu dolu yaşam, anılar, izler, yaralar...
Tekrar okurum. Bu sefer tek çift sırasıyla. Belki de çok uzun sürede okuduğumdan bazı ortak anıları Umut'un (birinci kısımda) nasıl anlattığını hatırlamak istedim. Alıp bir çırpıda ama sindirerek okuyun. Iyi okumalar.