Gönderi
Ölümü ve hayatı düşünüyor Mahmut Han o gece sabaha kadar du insanları, şu dağlardan, ovalardan kopup gelen kalabal düşünüyordu. Bunlar bir erkek ve bir kadının mutluluğu k buraya toplanmışlardı. Dışardan bakınca öyle görünüyord Ama bunun altında çok şey vardı. Inanılmaz bir öfke vard Yuz bin yılın başkaldırma duygusu vardı. Şu konuşmayan, k pırdamayan öfke... Bir delikanlıyla bir kızın sevdasını bahane eden öfke... Gittikçe zaman bozuluyor ve halk azıtıyor. Bugün benim sarayımın kapısını tutarlar kız bahanesiyle, yarın Istan bul şehrini doldurur Padişahın sarayının kapısını tutarlar ba ka bir bahaneyle. Vakt erişti gibime gelir. Şu halka bir çare bu lamazsak hepimizin kellesi gider. Yarın zulmü bahane ederler, öbürsü gün vergiyi, öbürsü gün sarayımızı, öbürsü gün ekme gi... Ve birikirler birikirler... Yüz bin yılın öfkesi ve de acısıyla Şimdiki gibi sessiz birikirler. Ve bu kalabalığa güç yetmez. On larla ordular, bir dünya kadar ordu olsa başa çıkamaz. Bunlar bir araya gelmeyegörsünler, önüne geçilemez. Bir çare, bunlan bir araya getirmemek için bir çare...(syf, 106)
......!
·
160 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.