Nietzsche, Wagner'i Almanlara özgü bir müzik yapmakla, İmparatorluğun kuruluşuyla iyice güçlenmeye başlayan milliyetçi duygulara koşut yapıtlar bestelemekle, ''bir merhamet dini olan Hıristiyanlık" karşısında zayıf kalarak, "Hıristiyanlığın Haçı önünde diz çökmekle" ve Batı aydınları cesaretlerini yitirten çöküş çağının temsilcisi olmakla suçlar: Onun müziğini melodiden, figürlerini Dionyssos'a özgü coşkudan yoksun, abartmalı ve gerçekdışı bulur, dramatürjisini ise bir yalan sanatı olarak nitelendirir. Nietzsche'ye göre Wagner, bütünü bir yana itmiş, parçalarla uğraşmıştır; bu nedenle de Dionyssos'a özgü coşkulu anlatımdan uzaklaşmış, biçimle fazlaca ilgilenmiştir.
Sayfa 8 - ön söz
·
132 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.