Son zamanlarda elde edilen kanıtlar, dünyanın hemen hemen hiçbir yerinin, eski çağların büyük uygarlıklarının etkilerinden bağımsız kalmadığını ve bu uygarlıkların, tarihlerinin hiçbir periyodunda "mükemmel bir izolasyon" durumunda bulunmadıklarını ortaya koymaktadır. Bu bilgilerin ışığında, Viktoriyan etnologların çok fazla benzerlik kurmak istedikleri ve daha yoğun bir bölgesel kültür araştırmasının ortaya koyduğu farklılıkları hesaba katmakta başarısız oldukları her geçen gün daha açık hale gelmekledir. Tabii ki, geri kalmış toplulukların kolonicilerinin gelişmiş topluluklar arasına yerleşmeleri ve kültürel temaslarda bulunmalarının etkisiyle ortaya çıktığı düşünülen benzerlikler bulunmaktaydı, fakat bölgesel temellere dayanan ve büyük olasılıkla "yüzeysel" olarak, nitelendirilebilecek inanç ve adet
farklılıkları da vardı. Bu temasların neticelerinden biri de "kültür karışımı" süreciydi. Adetler ve düşünce biçimleri bir ülkeye getiriliyor ve bölgesel gelenekler ve bölgesel düşünce biçimleriyle harmanlanıyordu. Daha sonra da gösterileceği gibi, Eski Çin'de "kültür karışımı" bulunmaktaydı. Çin düşünce biçimi, çok eski zamanlarda uygulanmış olan uzlaşmaların bir sonucudur. Öyleyse, ilerleme fikri nasıl oıtaya çıktı? İnsan zihninde insanoğlunu ilerleme yapmaya sevk eden bir içgüdü mü var? Eğer öyleyse, bazı toplumlar, gelişmiş ırklarla temas kurana dek neden ilerleme kaydedemediler? Örneğin, MalezyalIlar,
misyonerler ve sandal ağacı tüccarlarının onlara ulaşmasına dek neden Taş Devrinde kaldılar? Misyonerler ve tüccarlar onların Taş Devri'nden Maden ve Makina Devirlerine kısa zamanda İlerlemelerine neden oldular. Eski çağlarda ani değişimlerin gerçekleşmediği düşünülebilir mi? Örneğin, bir ülkeye bronz işçiliğini getiren insanlar, başka hiçbir şey getirmediler mi? İnançlarını, mitlerini, adetlerini ve tarihlerini geride mi bıraktılar?
Sayfa 13 - +14 pdf
·
161 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.