“Hayatta kimseyi değiştiremezsin ve kimse için değişmemelisin. Ne sen başkası için mecburi istikametsin; ne de başkası senin için. Yorma kendini; bırak hayatına eşlik etmek isteyenler seninle gelsin”…gibi pek çok tumturaklı sözüyle tanıdığımız Charles Bukowski’nin otobiyografik romanı “Ekmek Arası”…Babasının ismi olan Henry Chinaski(kendine taktığı soyadı),Hank gibi isimlerle çıkıyor karşımıza.Roman Bukowski’nin çocukluk çağlarından,üniversite yıllarına kadar olan süreci kapsıyor.İşsiz bir baba ile,az kazancı olan bir annenin çocukları.Oldukça sevgisiz bir aile.Hem psikolojik hem fiziksel şiddete maruz kalan bir çocuk Henry…Alabildiğince özgür,kişiler ve olaylara karşı acımasız,umursamaz ve çıbanlarıyla sevilmeyen bir kişilik. Arkadaşlarıyla ilişkilerinde ve olaylara tepki verirken asla bir süzgeci yok Bukowski’nin. Yalnızlığı taaa çocukluk döneminde seçmiş,hatta ilkokul sıralarında.Aslında yalnız iyiydim ben diyor …Sıradışı ve algısı yüksek insanların yalnızlığını yadırgamadım hiç tıpkı Bukowski’de olduğu gibi !!! Onca umursamazlık yeri geliyor tebessüm ettiriyor ama hep içinde bir hüzün hissettiriyor okudukça. Aslında edebi hiç bi özelliği olmayan ama altı çizilesi çok cümlesi olan bu kitabın bunca etki bırakması ilginç geldi.Çünkü okuduğum en özgün ve şahsına münhasır kitap diyebilirim. Sözler cansız değildiler, insanın beyninde mırıldanan şeylerdi sözler. Onları okuyup sihrine varabilirsen acı çekmeden yaşayabiliyordun, başına ne gelirse gelsin ümidini yitirmeden. İnsanlar adaletsizliği sadece kendi başlarına gelince düşünüyorlar. Zeki insanlar hep dertlidir. Zekâ iyi bir şey değil beyin sürekli analiz halinde, biri sana bir hareket, yaptığında ne amaçla yaptığını şak diye anlayıp kendine mis gibi dert ediniyorsun, ama aptallara bak dünyadan haberi yok, bu hayat, aptallara güzel zekilere zindan. Nefret ettiğin insanla iyi geçinme çabasına siz medeniyet diyorsunuz, ben sahtekârlık diyorum. O yüzden anlaşamıyoruz. İstedikleri buydu demek;YALANLAR. Harikulade yalanlar.İnsanlar ahmaktılar. İlgi duymuyordum. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Nasıl kaçabileceğime dair hiç fikrim yoktu. Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. Bende bir eksiklik vardı belki de. Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. Onlardan uzak olmak istiyordum. Gidecek yerim yoktu

Ekmek ArasıCharles Bukowski · Metis Yayınları · 20126,8bin okunma

··

6,6bin görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

YNRL