hayatımda vazgeçmediğim tek şey, yazmak. okuma yazmayı öğrendiğim beşinci yaşım; şiirden hiç anlamayan ebeveynlerimin, nasıl olup da evde bulundurdukları asla anlaşılamayacak orhan veli'nin bir şiir kitabını keşfetme imkânı verdi bana. orhan veli'yi keşif sürecim elbette ilk karşılaşmamızda benim hiç anlam veremediğim cümleleri akıtmıştı ruhuma. yaşı çocukken nelerin aklında kalacağına hükmedemiyor insan. taklit ettim onu. çaldım cümlelerini; kelime dağarcığımdaki her şeyi, onunkilerle değiş tokuş ederek başladım şiire. bu hırsızlığım yüzünden yatıp çıkmışlığım da yok üstelik. en güzeli de bu, çocukken. ondan arakladıklarımla yazdığım çocukluk şiirlerim de hâlâ durur. yolumuz, kendi ruhumun konuşmayı sökmesiyle birlikte ayrıldı. öldüğünü kabullenmem onun, hâlâ yazdığından eminim bir şeyler. şairler ölmez, yarım kalır. şiir de bitmez, yarım bırakılır. yarım bıraktığım şiirlerle de buradayım şimdi işte, raconun kırmızı peleriniyle.