“ Bu sabah ki son kahvaltimiz, son otel maceramiz, son kahvemiz olabilirdi kazadan önce… Arabada yediğim son büfe tostu kaşarlı , ve son yolculuk kazaya giden…
Hani derler ya ; ‘hayatım film şeridi gibi geçti gözümün önünden.’ Hiçte öyle olmadı aslında.
Birşey olacaktı, hissetmiştim…
Ve dedim ki tamam oldu. Kaza yaptık.
Evet sadece buydu kaza yaptık.
İyim ya nefes alıyorum hala, aklım karşı taraftaki sürücüdeydi.
Toprağı öptüğünü gördüm. Evet evet toprağı öptü secde etti.
Allah korkusu mu dersin?
Bence sadece fani dünyadan kopma korkusuydu…
Sonradan eve gelince anladım olayın gerçekliğini, o an orda aklımda sürücü; ambulansı, jandarmayı arayan bendim. Gerekenler yapıldı, artık eve dönebilirdim.
Şoktan çıkınca acıktığımı yorulduğumu hissettim ve dedim ki:
Bu sefer son olabilirdi. Bu son kahve, bu son konuşma, bu son sevişme olabilirdi… “