Adana da yağmurlu bir akşamdı uzun zamandan sonra onunla vedalaşmamı beklemişti sanki gökyüzünden akmak için 3 ay sonunda cesaretimi toplayıp rehberden nihayet onun ismine tıklamıştım. Uzun zaman sonra sesini duymanın içimdeki burukluğunu aynı zamanda sevincini anlatamam, veda etmek için bile olsa o son konuşma için aylarca uykusuz kalmıştım, aklımı yitirecek duruma gelmiştim duyacaklarım tabiiki canımı yakmaktan başka bir şey yapmayacakti. Bile bile ateşe yürümekti benimkisi ki ben zaten hiçbir zaman yanmaktan korkmazdım. Ayrıldık dedi yollarımız ayrıldı o an kalbim kaburgamdan ayrilsaydi bu kadar acimazdi canım 26 dakika 15 saniye konuştuk Hiç kapatmak istemedim çünkü biliyordum ki bu sondu o da sırf bu yüzden sanki uzatmaya çalışıyordu ama artık kapatmalıydık, ayrılmalıydık çünkü aglamamak için sıktığım çenem daha fazla dayanamıyordu sesimin titremesine hakim olamıyordum.En son kendine iyi bak gerçekten bak dedi o an gözlerimden yaşlar gitme dercesine aktı
Hoşçakal dedi ben görüşürüz. Ulaaan veda ediyoruz ne görüşürüzü dedim bir de sinirlenerek, son kez Hoşçakal dedi hoşçakal dedim kapattık olduğum yere çöküp sanki gökyüzü bile vedamiza ağlar gibi ciseleyen yağmur bardaktan boşalırcasına yağdı. Kaç dakika öyle durup yağmur altında ağladığımı hatırlamıyorum
Bu geceden sonra bir daha kendime iyi bakamadım çünkü bırakıp giden kalanın kendisine nasıl baktığı ile ilgilenmezdi bunu biliyordum, ama şunu da biliyorum ki artık gönlü dara yolu bana düşmesin düşmeyecekti....