Yıllardır başarıyla sahnelenen; Batı tarafından hor görülen mazlum Müslüman halkların sesi olmuş “cesur lider” rolüne angaje, yazılan kişi -ya da kişiler- tarafından oldukça iyi tasarlanmış bir kitap.Okurken insanın milli duygularına hitabeden, hafiften gururunu okşayan bir tarafı aşikar, gel gelelim işin iç yüzünde kazın ayağı öyle değil.(Arka fonda Dombra çalıyor.) Birleşmiş Milletler Topluluğu’nu muhattap alarak, Dünya’daki bir çok küresel sorunu suya sabuna dokunmadan ele almış, kendisinin yaptığı hatalara göstermesi gereken özeleştiri ve cesareti -her zamanki gibi- başkalarına karşı oldukça cüretkar bir şekilde dile getirmiş.Sonraki bölümlerde de çözüm önerilerini sunmuş. Diyeceksiniz ki; (haklı olarak) yazılanlar yanlış mı? Dünya’daki Müslüman karşıtlığından tutun, Suriye’deki iç savaşın akabinde yaşanan mülteci krizine kadar değinilmiş bir çok konuda doğruluk payı var.Hatta Birleşmiş Milletler’in doksanlarda tarihe kara bir leke olarak geçen Bosna ve Ruanda’daki katliamları önlemede yetersiz kalışındaki gerçeği bile -takdir toplayacak denli- açık yüreklilikle dile getiriyor.Ama ne yazık ki bozuk saat misali bir doğruluk bu, üzerine derinlemesine düşünülmüş, sorunları ortadan kaldırmaya yönelik değil, hamasetle kendi yönetim krizindeki sorunları hasıraltı etmek adına dile getirilmiş bir doğruluk.Haliyle insanda saygınlık uyandırmaktan çok, iktidarın kendi ülkesinde yarattığı krize karşı tepkiselliği ve öfkeyi besliyor.Evde çocuklarını döven bir adamın, komşusunun çocuğunu her gördüğünde sevmesine tanık olmak gibi.Bu iktidarın dönemine denk gelmiş talihsiz bir genç olarak, ‘haksızlığa uğramış olma’ hissini perçinliyor. ”Ne okuyorum, neler yaşıyorum!” hezeyanını benliğinizde duymanız, oldukça mümkün.Sorulması gereken asıl soru şu; Avrupa ve Dünya’nın diğer bölgelerinde süregelen insani krizler, Türkiye’deki yanlışları temizleri mi? Bir başkasının hatasını dile getirmek mi zordur, yoksa kendi hatanla yüzleşmek mi? Yazımı bitirirken -ne yazık ki burada da örneğini çok gördüğüm- bir yanlışı dile getirmek istiyorum.Her ne pahasına olursa olsun, ben insanların birbirini anlamaya çalışmasının bir kültür olduğunu, bunun güçlenmesi gerektiğini düşünüyorum.(Tamam bu kitap biraz sabır sınırlarında dolaşıyor, anlıyorum.Bu ya da herhangi bir kitap olsun mevzu bahis, farketmez.) Varsın yerden yere vuralım, o ince sınırı aşmadan.Ama yeter ki anlayalım; ya da en azından buna gayret edelim.(Bu arada ‘ben çok iyi yapıyorum bakın, siz de yapın’ demek değil bu asla.Yüksek bir perdeden konuşmuyorum, kendi yetersizliğimden yola çıkıyorum.) Şahsen benim vicdanım, hiçbir kitabı okumadan puan vermeye elvermiyor.(Hiçbir şeyin hakkı yoksa üretiminde ter döken işçinin hakkı var, gerçi o işçinin de bu iktidarda hakkı var ama neyse.) Şimdi gönül rahatlığıyla -kullanılan kağıt ve mürekkebin hatrı için- iki verebilirim.(Yüzümde acı bir tebessüm.) Yapın bunu, ‘ben asla okumam.’ dediğiniz size taban tabana zıt bir kişinin kitabını alın elinize, okumaktan ne çıkar? Belki şimdiye kadar hiç farkında olmadığınız bir tarafınız ortaya çıkacak, sizden başka kimsenin farkında olmadığı. “Anlamaya çalışma” kültürü adına, ‘Daha Adil Bir Türkiye’ diliyorum. Sevgiler