Kitaba ilk başladığımda reis beye karşı bi sempati duydum . O sert , donuk , duygusuz hali beni hep geçmişine götürdü ve düşündürdü ... Hani bi insana tam kızacakken yaşadıkları , geçmişteki zor hayatı aklınıza gelirde o öfkenizi tutarsınız ya , işte bu duygu ile okudum ilk perdeyi . İllaki bi açıklaması vardır diye. Sonrasında vicdanı ile baş başa kalınca , aslında geçmişte içinde tuttuğu merhamet duygusu tabiri caizse patladı . O geçmişte içinde tuttuğu duygu bütün duygularının önüne geçti birden Reis beyin her cümlesi bir yaşanmışlıktı . Onların içindeki anlam çok derindi .. Sanki ileriye dönük hep bi ipucu verdi bana Kitabı sonuna kadar merakla okudum . Reis bey bi bulmacaydı ve ben kitabın sonuna kadar onu çözmeye çalıştım sanki .. Kitabın ana konusuna gelince MERHAMET Her insanın içinde olan o duygu yada iç güdü Aslında reis beyi duygusuz olmaya iten şey mesleğiydi . Her insan bulunduğu konumdan , çevresindeki insanlardan etkilenir . Fakat reis bey etkilenmenin ötesinde , insana aykırı bir fıtrat ile duygularını kaybetmişti . Sevinmek , üzülmek , gülmek , ağlamak , merhamet etmek yoktu hayatında . Adeta diğer insanlara karşı kendi gardını almıştı . Sanki bu duyguları yaşarsa yanlış hüküm verecekmiş gibi kendini dünyadan soyutlamıştı . Ta ki vicdanı ile baş başa kalıncaya kadar . Aslında asıl duygularına dönmesinin sebebi de bütün mesleki hayatı boyunca uyguladığı kendi politikasını bozan şey oldu … Reis beyin bir cümlesiyle bitirmek isterim . Şimdiden iyi okumalar .. “ Göklerin merhamet dolu olduğuna inanıyorum . Bizse , umacı korkusuyla yorgan altına kaçan çocuk gibi , nefsimizin beton çatısını tepemize çekmiş , yaşamayı öldürüyoruz ! Yağmurun yalnız suyunu toplayabiliyoruz ; ruhundan uzağız …”

Reis BeyNecip Fazıl Kısakürek · Büyük Doğu Yayınları · 20088,2bin okunma

·

234 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

eslem