Bir tren garı vedasının hüznüyle yaşıyorum uzun süredir hayatı. Üzerime giyip çıkartamadığım, yamalı bir gömlek eski bir hırka artık hüzün. Kaçsam da kurtulamadığım, üzerime gelen yumrukladığım ellerimi kanattığım duvarlar şahit. Hüzün artık benim derim, kemiğim, etim.
·
62 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.