Araf
…yeni taşındığımız evde üç kişilik koltuğumuzda oturuyorum, sırtımda iki yastık, omur iliklerimi sarmış bana destek veriyor.Tek desteğim, dünya durmuş bir göktaşı düşmüşte korkma her şey geçecek diye teselli veren tek dostum, tek arkadaşım ,sırdaşım gibi destek veriyor omuzlarıma.Keten kumaştan sarılı koltuğun üzerinde ellerimi gezdirmek ne güzel, pahalı hissettiriyor insana, aslında ne kadar ucuz ve hassasız şu dünyaya, ölümü bekliyorum koltuğumda, sağ elimde tutuğum çay bardağı avuçlarımı ısıtırken ,cehennem ve cennet gibi korku ve huzur veriyor bedenime ,parçalanmış kalbim atmaya devam ediyor yudumlarken çayımı, hiç bir şey yokmuş gibi davranıyor ruhum, trene binip gitmek istercesine gözlerim, dışarısını izliyor gözlerim, bir gün seni görebilmek umuduyla akşam…. O.i.s
·
208 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.