"yürek elbet acıyor esvap değiştirirken"Kendime yakın bulduğum, içimde hissettiğim, aynı duygularla taştığım kelimlerle başladı..
Tekkeyi hem seven; hemde içinde sıkışmış gibi daralan bir ruhun feryadı niteliğinde ulaştı bana. Bir insan ya bulunduğu yere uyum sağlamaz mutsuz olur; ya da kök salar huzur bulur sanırdım. Hem sevip hem de içinde daralan ruhların çokluğuna tanık oldum.
Güvenli sevgi dolu bahçemizden uzanan boğucu surları gözümüze gösteren zamanları gelecektir hayatın:
"Dünya ile ben, birdenbire birbirimiz için birer sır olduk; karşılıklı olarak şaşkınlıkla bakıştığımız halde, birbirimizi ne tanıyabiliyor, ne de anlayabiliyoruz artık."
Huzurlu tekke hayatında yaşayan Mevlevî Şeyhi Ahmet Nureddin'in, kardeşini hapisten kurtarmak için giriştiği yanlış düşüncelerle başlayan, hayatının alt üst oluşunu, ruhunun devinimlerini, nefsiyle cengini, konumunu yadırgamasını, köklerinin sarsılmasını çok çarpıcı ve insani buldum.
Düşünceleri, kendiyle savaşı çok canlı; çok çarpıcı kelimelerle hayat bulmuş. İnsanın iç savaşı, kendi nefsiyle cengi güzel giydirilmiş Mevlevî Şeyhine.
Bu soruyu sordurdu bana:
Bir insan bunca değişebilir mi? Değişim öyle kolay mı?
Bana daha çok insanın içinde uyuyan yanının, olaylar ve gelişmeler tarafından dokunularak uyandırılması gibi geliyor..
Ruhun yeni bir kalıba girmeye çalışma sancısını okumak keyifliydi; düşündürücü ve tabiki acı vericiydi.
Bunca düşünce akışını dıştan izleyen biri olarak da acayip yoruldum. Benim zihnim de sürekli böyle çalkalanıyor. Kendimkinden neden bu kadar yorulmuyorum? Bir nehir gibi kapılıp gittiğim için mi? Tuhaf..
Belki de ben farkında olmadan beni yıpratan bir nehirdir..
Son olarak bu karmaşık, düşünceler içinde bocalayan, yaşadıklarının yükünü kaldıramayan zayıf ruhun özetini çıkarmayı İsmet Özel'e bırakıyorum:
"yürek elbet acıyor esvap değiştirirken"
Faydalı ve düşündürücü bir okuma serüveni oldu; İnsanın zayıflığını, aczini anlatan her eserde olduğu gibi.
