“Bir parça huzur..”
Hayattan beklentimi ifade eden bir sözcük grubu.
Ahmet Hamdi Tanpınar’ın Huzur’u ile herkesin o bir parça huzura nasıl da muhtaç olduğunu okudum ben .. Huzur , huzuru arayan yorgun ruhlarla dolu bir kitap. En zor savaş insanın kendi ruhuyla yaptığı savaş değil midir? Kimse yardım edemez , zira bu savaşın galibi de mağlubu da insanın kendisidir.
Kitabın anlatıldığı dönem de tam bir huzursuzluk resmidir adeta. Savaş yorgunu , garp ile şark arasında sıkışmış, iç nizamını arayan bir millet.. Kapıda başka bir savaş..
Güzel sevmenin adamı diyeceğim Mümtaz’ a. Evet güzel seviyor Nuran’ı ama belli ki salt güzellikle olmuyor bu iş. Güzel ama ölçülü sevmek gerekiyor. Mümtaz ve Nuran karakterlerinin aşkı etrafında işleniyor olaylar .. İhsan, Macide, Suat karakterlerini de bu aşkın geliştirdiği olaylar içinde , derin psikolojik tahlillerle tanıyoruz.
Tanpınar’ın şiir gibi dili ile yaptığı tasvirler de ayrı bir lezzetti doğrusu.
Çok severek , her karakteri hissederek okuduğum bir başyapıt diyorum Huzur için.
“İnsan hayatı buydu. Yaşamak, başkaları tarafından muhasara altına alınmak, yavaş yavaş boğulmaktı. Yaşamak…”
Muhasara altına alınmadan , tam bir idrak ile yaşamak , yaşayabilmek dileğiyle keyifli okumalar diliyorum.
