Giel diye bir çocuk var. Ağabeyi ölmüş. Mezarı arka bahçede... Doğu Karadeniz köylerinde sık rastlanır. Fakat bu, şehrin göbeğinde arka bahçede bir mezar. Af edersiniz, yelkenli gemi şeklinde bir mezar demem lazımdı... Modern kentlerde ölüm evlerden, sokaklardan, caddelerden kovulmuş; yoğun bakım odalarına, morglara ve mezarlıklara hapsedilmiştir. İşte Ben’in Gemisi adlı bu harika öykünün konusu da ölümü hayatın içine taşıyan bu sıra dışı ailenin başından geçenler... Ağabeyinin yasını tutan bu çocuk, arka bahçedeki mezardan hiç de şikayetçi değildir. Fakat komşular onunla aynı fikirde değiller ve mezarın kaldırılması için ellerinden geleni yapıyorlar. Polis, belediye ekipleri ve sosyal hizmet uzmanlarını harekete geçirip Giel’in babasını köşeye sıkıştırmaya çalışıyorlar. Kamu düzenini bozmakla suçluyorlar onu. Babamız acayip matrak ve yaratıcı bir adam… Gülünç yanıtlar verip sıra dışı çözümler üretiyor bu krizlere. Gerek çizimleri gerek hikayesi ile keyifli bir kitap Ben’in Gemisi. Pek çok yazarın işlemeye cesaret edemediği ölüm temasını kendine özgü bir dokuyla ele almayı başarmış Pieter Koolwijk. Üstelik, edebî niteliklerden ödün vermeksizin çocuk ruh sağlığına özen göstermeye dikkat etmiş. Çocuklarla ölüm haberi paylaşmak ve yas sürecine rehberlik etmek zor iştir fakat bu tür durumlar başa gelebiliyor. Hazırlıklı olmak gerek. Kitaptan kısa bir alıntı: Giel gülmeyi bıraktı ve bahçenin arka köşesindeki mavi-beyaz gemiye baktı. Babası Giel'i belinden dürttü 'Ağabeyini özlüyorsun, buna üzülmen son derece doğal. Ama bu, hayattan keyif almayacağın anlamına gelmiyor.' 'Biliyorum' dedi Giel. 'Yalnızca biraz tuhaf. Abim yokken keyif almak doğru değilmiş gibi geliyor.' Babası dizlerini bükerek oturup Giel'in gözlerinin içine baktı: 'Tam tersine! Hatta asıl onun için keyif almak zorundayız.'

Ben'in GemisiPieter Koolwijk · Can Çocuk Yayınları · 201687 okunma

·

162 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hüseyin Öztürk