Biz, saatlerce boş boş duvar izleyenlerdeniz. Biz, ağlamak için sürekli boş bir köşe arayıp ağlamaya takati olmayanlardanız.
Biz, sevip de sevilmeyen, ev olup el olunan bir ırktanız.
Bize bu dünyada yer yok.
Ruhumuza batmış kamburluğun ağrısı mızrak gibi dans ediyor bedenlerimizde.
Bir mazi savaşını geleceğe getirmişliğin yükü var acısı yarım sanılmış fakat yarına çıkamayacak omuzlarımızda.
Yine de inada bindirdiğimiz bu yük çehremizin ürkekliği sinmiş kıyılarına vuruyor gözyaşlarımızdan sessizce.
Bize bu dünyada yer yok.