Elektrikli zillerin ya da dahili telefon sistemlerinin olmadığı, yani ancak kapımızın çalınabildiği dönemlerde, o kapı vuruşunun ta geçmişten, atalarımızdan bugünlere uzanan bir etkisi vardır. De Quincy, en iyi metinlerinden birini Macbeth’teki kapı vuruşu sahnesinden almamış mıdır? Kapı vuruşu, o “korkunç parantez”in sona erdiğini, yani suçun işlenip bitmiş olduğunu, “sıradan, gündelik yaşam” akışının yeniden başladığını ilan eder. Edebiyat bizi bazen kapıyı çalan (Bay Blake Cennette olduğu için, rahatsız olmasın diye kapıyı Bayan Blake açar) bazen de kapısı çalınan (Colerdige tam Kubilay Han’ı yazarken içeri girip dikkatini dağıtan o davetsiz misafir, Porlock’lu ziyaretçi gibi) durumuna düşürür. O beklenmedik ziyaretçi bir tür beklenti, bir güvensizlik, hatta endişe yaratır –oysa bir şey yoktur mutlaka ucunda, bazen kapıdaki, çalıp kaçan bir çocuktur.
Sayfa 85
·
81 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.