Yetişmeye çalışıyorumdum her şeye, geç kalmamaya, kaybetmemeye, yakalamaya, her şeyin ardından bakan olmamaya. Kıyaslayandım her şey ve herkes ile kendimi, benden daha iyisini bulurlar diye elde tutup bırakmamaktı tek çözümüm ve tek çıkar yolum. Yani her şeyi, fani bedenim ve fani sahip olduklarım veya olmadıklarımla tartıp yetememe çukurumda debelenip durarak bırakmama illizyonumdan yaşıyordum. Yetersiz olduğum, yetemeyen olduğum kabulüm her yerde beni yakalıyor ve yetmediğim yetemeyeceğim kehanetimi gerçekleştirdikçe de hortlayan öfkeme kurban ettiklerim ile rahatlarken kendi ebediyetimi kurban ettiğimin farkında bile değildim.
Biliyorum, hissediyorum ve görüyorum artık, ben evet bizzat ben biricik ve eşsizim, benzerim de yok benden daha iyisi ya da daha kötüsü de.
Evet varım ve iyiki varım, ebediyete açılan kalbim ile varım.
Bunca şeyi yaşamamış olsaydım anlayamazdım anlamaktan çok öte idrak edemezdim ebedi eşsiz ruhumun tekamül yolculuğunu.
Biliyor musun? Biliyorum bilmek yetmez diyorsun evet, bilmekten öte bir şeyler lazım eşsiz olduğuna uyanman için, ne varki uyansan da uyanmasan da sen de eşsiz ve biriciksin...