Nihayet Pars Beğin gözleri parladı. "İşte, Ötüken'e vardık" dedi. Bunu söylerken sesi, vaktiyle Ötükende erlerine buyruk veren Onbaşı Pars'ın sesine benziyordu. Şimdi toprağın her parçasına, her tümseğe, taşa, ağaca dikkatle bakıyor, çoğunu tanıyordu. Altmış yıllık dünya kavgası, onun beyninden ve gönlünden, doğup büyüdüğü yerlerin izini silememişti. Böyle ne kadar gittiler, farkında değildi. Kendinden geçmiş ilerliyor, gözleri nemli olduğu için seçemediği bozkıra sis inmiş sanıyordu. Bir hülya içinde gidiş, ilk çadırlar ve ilk Ötükenliler görününeeye kadar devam etti.
Sayfa 532 - Bozkurtlar DiriliyorKitabı okudu
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.