bu kitaptan hiç alıntı almamışım, ne acı. ama incelemesini yapacak kadar çok sevdim ve bir solukta okudum. içerisinde beni sinirlendiren ve üzen bir sürü detay barındırıyordu kitap. ama öncesinde şunu söylemeliyim ki hintlileri sevmiyorum. bu bir tarz ırkçılık değil aslında ancak şöyle bir çitilesem temizleneceklermiş gibi görünmeleri, duymaya tahammül edemediğim ingilizce aksanları, müzikleri, dansları, o kalabalık ülkeleri ile gerçekten hoşlanmıyorum onlardan. ama kitabı okurken ingilizlerin neredeyse onların ırkı için yapılmış her eserlerinde kendilerine vakfettikleri o özel ırk göndermesinden de tüm benliğim ile tiksiniyorum. -bir benzeri sineklerin tanrısında da işlenmişti.- bu yüzden o avrupalıların kulüplerinden de kendini ve ırkını aşağılık olarak gören veraswami’den de tiksinerek okudum kitabı. flory’nin gerçekten bir ezik oluşu gerçeği, kendine olan özgüvensizliği ve ma hla may’le avrupalı oluşuna rağmen baş edememiş olması gerçeği tüm o cesaretsizliği ve aptallığını ortaya koyuyor. bir ingiliz kadının arkasında köpeğe dönmüş olması, küçüldükçe ve ezildikçe benim bile midemi bulandırdı. elizabeth’in o bitmez tükenmez şımarıklığı -ve tüm bunların sonunda o yaşlı macgregor ile olacağını bir şekilde hissetmiştim-, kendi halinde bile baktığımda mantıksız olan sürekli değişken ruh hali ne kadar yorucu olsa da flory’nin o ezikliğine az bile. reddedilmeye dayanamayan flory’nin intihar etmesinin tek suçu da kendisidir! her ne kadar nefretimi kusuyor olsam da flory’yi silkelemek ve kendine getirmek arzum intihar edişine kadar sürdü. bir karakter olarak bağlandım. pis bir oyuna kurban gitmesine üzüldüm ve en yakın arkadaşı doktor veraswami’nin davranışını ise oldukça onurlu buldum. bütün bunların sonunda ise ikisinin de u po kyin’in stratejilerine mağlup olması ise kahretti beni. kötülüğün kazandığı ve kötü adamların diledikleri her şeye sahip oldukları o gerçek ama üzücü senaryolara asla alışamadım. kitabı, dilini, akışını, geçen seferkinin aksine george orwell’ı çok beğendim ancak bana kalsa doktor veraswami için hak ettiği, flory’i için daha güçlü ve özgüvenli olduğu, kibirli elizabeth için tam kendisine layık olan verrall ile mutsuz geçecek hayatıyla ilgili o sonu yazardım! pek tabii ırkçı ellis ve saf kötülüğün yağ katmanlarına işlemiş olduğu u po kyin için de tam onlara layık bir sonunu düşünürdüm. sanırım orwell hak ettiğimizi değil bazen hiç hak etmediğimizi de yaşayacağımızı çok güzel anlatmış. kötülük her zaman var olacak ancak karma var ve her zaman işler!

Burma GünleriGeorge Orwell · Can Yayınları · 20043,135 okunma

·

51 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

zeynep