Pecola bunları ve başka cansız nesneleri görüp deneyimlerdi.
Onlar Pecola için gerçekti. Onları tanırdı. Dünyanın tercüme edilebilen, sahip olunabilen şifreleri ve mihenk taşlarıydı onlar. Takıldığı çatlak Pecola’ya aitti; geçen sonbaharda beyaz çiçekli kısımlarını üflediği, bu sonbaharda sarı çiçeklerine dikkatle baktığı karahindiba kümeleri ona aitti.
Onlara sahip olmak Pecola’yı dünyanın bir parçası kılıyor, dünyanın da kendisinin bir parçası olmasını sağlıyordu…
Sayfa 53Kitabı okuyor
·
91 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.