Gorki’nin otobiyografik üçlemesinin ikinci kitabı. İlk kitabın sonunda ailesinin yani ninesinin ve dedesinin yanından ayrılan Gorki artık ekmeğini kazanmak, hayata tutunmak için bir çok iş yapıyor: Ayakkabı dükkanında çalışıyor bu arada kız kardeşini kaybediyor, annesinin mezarının açıldığına şahit oluyor, ninesiyle birlikte ormanda ot toplayıp satıyorlar, bir akrabasının yanında çizim yapmayı öğreniyor, gemide bulaşıkçılık yapıyor, kuş yakalayıp satıyor, bir komşu kadının yardımıyla birçok kitapla tanışıyor ve kitaplara, okumaya aşık bir insan haline geliyor. Özellikle Puşkin, Turgenyev, Dickens ve Watter Scott’dan bahsediyor. Aslında hayatın zorluğunu anladıkça içinde bulunduğu kötü şartlardan kitaplar sayesinde kaçıp kurtulduğunu hissediyor. Okudukça kendi dünyasının küçüklüğünün farkına varıyor. Kitaplarda anlatılan, dünyanın başka yerlerini merak ediyor.
Yanında çalıştığı insanların çoğundan kötü muamele görüyor, hakarete uğruyor, hırsızlıkla suçlanıyor, dayak yiyor, aşağılanıyor…..
İkonografi atölyesinde çalışıyor. Burda da birçok insanla karşılaşıyor. Bu insanlar genellikle Rus toplumunun alt ve orta sınıfından insanlar. Yazar bize bu insanların toplumsal hayatını, dine bakışlarını ve dini yaşayış biçimlerini, kadının toplumdaki yerini, değersizliğini anlatıyor.
Hem Gorki’yi hem de Rus toplumunu tanımak adına okunabilecek bir kitap. Çocukluğum kitabı kadar etkileyici bulmadım kitabı çünkü çok fazla karakter vardı kitap çok fazla uzatılmıştı bence. Okurken çoğunlukla bunu neden anlatıyor şimdi falan dedim. O kadar uzatmış bence yazar ama yine de Benim Üniversitelerim kitabıyla devam edeceğim. Oğuz Atay, Tutunamayanlar kitabında çokça bahsetmişti bu kitaptan. Bakalım ondan neler öğreneceğiz.
