Sultan II. Abdülhamid’in son senelerinde vefat eden Osman Fevzi Bey, çok sevdiği Refika Hanım’ı annesiyle istemeye gittiğinde, Refika Hanım hissettiği heyecandan dolayı pişirdiği kahveye şeker koymak isterken yanlışlıkla tuz koyar.
Osman Fevzi Bey, yapılan yanlışı anlayıp Refika Hanım’ı mahçup etmemek için, bunun ne kadar da hoş bir tesadüf olduğunu çünkü asker kökenli biri olarak kahveyi tuzlu içmeye alışık olduğunu söyler. Tabii ki bu sadece sevdiği kadını utandırmamak için söylediği pembe bir yalandan ibarettir. Osman Fevzi Bey’in sözlerine inanan Refika Hanım ise tam 50 yıl boyunca eşine tuzlu kahve hazırlar ve Osman Fevzi Bey’de hiç sevmese de tuzlu kahveyi içerek yalanı devam ettirir. Öte yandan, ölmeden önce vasiyetnamesinde eşine yazdığı mektubunda şunları söyler:
“Sevgili Semahatçığım,
Sizinle tam 50 sene devam eden bu mes’ud izdivacımız, tuzlu kahve ile başladı.
Aslında hayatımda o ana kadar hiç tuzlu kahve içmemiştim.
Zaten İçilecek gibi de değildi.
Siz 50 sene boyunca her gün bana, hoşuma gittiğini zannederek tuzlu kahve yaptınız.
Bu kahvenin her yudumu zehir gibi acıydı.
Fakat bu azabı size hiç hissettirmedim.
Zira, karşımda mahcub bir hale düşmeniz, kalbinizin kırılması bana tuzlu kahveden daha acı gelecekti.
Bu yüzden size hiçbir şey hissettirmedim.
Artık ahiret yolculuğu başlıyor.
İnşaAllah dünya hayatındaki beraberliğimiz Cennet’te de devam eder.
Çünkü, ‘Dünyada kimi seviyorsanız, ahirette de beraber olursunuz.’ sözü hadis-i şerifdir.
Sizleri Alalhü Teâlâ’ya emanet ediyorum.”
...
Muhabbet mi demiştiniz?
Muhabbetin kantarı fedakarlıktır; tuzlu kahveyle değil bir ömür ile ispat ister.