Bir şey, adı konduğu anda yitirilmiş değil midir? Söyleşi şeklinde başlamak istedim incelememe. Hep adını koymaya çalışırız bir şeylerin aitliğini kazanmak için. Oysa Camus tam tersini düşünüyor bu konuda. Peki ya siz ne dersiniz? Üniversite yıllarımda Yabancı eseriyle tanışmıştım yazarlar. Geçtiğimiz yıl bir makale yazımı için Veba kitabını okudum. Şunu isterdim açıkçası, önce denemelerini okuyup düşünce dünyasını tanıyayım, sonrasında romanlarını tadayım. Deneme tanım olarak kişinin herhangi bir konuda duygu ve düşüncelerini kendisi ile konuşur gibi, ispatlama amacı güdülmeden paylaştığı yazılar. Camus eserinde sanat, sanatçı, yaşam, ölüm, Fransa, Avrupa gibi kavramlar üzerine düşüncelerini, felsefe, psikoloji gibi dallar ile de destekleyerek paylaşmış. Düşüncelerine katılsanız da katılmasanız da bir bilgi birikiminin ürünü olduğunu hissediyorsunuz okurken. Yazılar uzun tutulmamış. Okurken sıkmıyor. Ülkelerin kaderlerini ve hatta tüm dünyanın kaderini etkileyecek mesajlar veriyor yazılarında. O kadar anlamlı cümleler var ki eserin daha uzun olmasını diliyorsunuz. "Edebiyat olan her yerde umut vardır." (s. 22) "Ya zamanla birlikte yaşar ölürsün ya daha yüce bir yaşam uğruna zamanın dışına çıkarsın." (s. 62) "Şimdi artık olan oldu. Dolambaçlı yollardan geçmek zorundaydık, onun için çok geç kaldık." (s. 105) Ve belki de benim en çok bağlandığım cümle: "Anlamını yitirmeyen şeyler var." (s. 110) Böyle bir kitabın varlığından dahi haberim yoktu. Şimdi okumuş olmanın mutluluğunu yaşıyorum. Gerçekten anlamını yitirmeyen şeyler var demek ki hayatta. Anlam verdiğiniz şeyler anlamını hiç yitirmesin.

DenemelerAlbert Camus · Say Yayınları · 1998521 okunma

·

1.097 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mikail Balcı