Dostoyevski 25 yaşında yazmış bu eseri ve bu eseriyle resmen sanatçı olunmaz sanaçtı doğulur demiş herkesre! Mektup-roman şeklinde ilerliyor. Mektup dememle suratınızı buruşturmayın! Arkasını ilk okuduğumda ben buruşturdum şahsen. Naçizane pek mektup sevmem de... Ama bu kitapta mektuplar o kadar güzel ki... Her şeye hakimsiniz ve aslında farkında olmadan olayın içine giriyorsunuz. Mektup türünü sevmeme rağmen beni çok etkiledi ve belki de bir tabumu yıktı! Karakterler birbiriyle mektuplaşarak yaşama bağlanan iki karakter. Malum Rus edebiyatı yine bildiğimiz gibi... Fakirliğin pençesinde her şeylerini kaybetme noktasına geliyorlar ancak birbirleriyle o kadar sıkı bir bağ kurmuşlar ki resmen birbirlerine mektup yazarak yaşama sevinci buluyorlar. DUR! Eğer kitabı okumadıysan bundan sonrası spoiler. Haberin olsun! Sonunun bu kadar meçhul bitmesi beni çok hüzünlendirdi. Sanırım ikisi de dediğini yaptı. Varenka gitti Devuşkin kendini Varenka'nın arabasının önüne attı. Çünkü asla bitmez denen mektuplar meçhul bir şekilde Devuşkin'in yalvardığı bir mektupla son buluyor. Ben açıkçası ikisini de ölmüş kabul ediyorum. Çünkü Varenka da gittiği yerde yaşayan bir ölü olacak sanırım Bay Bıkov bana çok da güven vermedi Varenka'yı mutlu etme konusunda...

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · Ren Kitap · 202061,9bin okunma

·

44 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Bengi Yıldırım