Attila İlhan, Yağmur Kaçağı'nda yer alan şiirleri yazarken ki ruh halini şöyle anlatır:
Önceleri baudelaire, rimbaud, verlaine! geç efendim
geç, edebiyatın kanlı basurlarıdır onlar. derdim ama sonra fikrim değişti.
Paris'e ilk gelişimde, yarı yarıya politika hayatımda daha ağır bastığından, yarıdan fazla da fransızcaının
yetersizliğinden, şiir konularına pek el sürememiş, jdanov'dan kapma 'inek toplumculuğu'mu sürdürmüştüm. ama bu sefer? daha plekhanov'u sökmeye başlar başlamaz, toplumcu bir sanatın, hiç de bize öğretildiği gibi olmaması gerektiğini sezmiştim ama, marc aracılığıyla troçkistlerden, magda aracılığıyla anarşistlerden,
bir de tabii kendi başıma okuduklarımdan, gerçek toplumsal şiir bileşimine, doğu ve batı klasiklerine olduğu
kadar, çağdaşlarına da uzanan köklü bir kültür özümlenmesinden sonra ancak ulaşılabileceğini, büsbütün
bulmuş çıkarmıştım. kitaplığımda hala sakladığım
racine, comeille vs. de, baudelaire, verlaine, rimbaud,
apollinaire, cendrars vs. de, hep o tarihleri taşırlar. işte biri, seine kitapçılarından almışım: françois villon ve
charles d'orlean'ın şiirleri 1 6 ocak 1952, paris.