Bir kadın cinayeti haberinden sonra bir kitap listesi görmüştüm. Bu listede Judith Herman-Travma ve İyileşme, Jess Hill-Kadının Hiç (mi) Suçu Yok kitapları ve bu kitap vardı. İlk iki kitap okurken beni derinden sarsmıştı. Bu kitap da aynı şekilde. Gözlerim dolmadan, öfkelenmeden okuyamadım. Yazarın on yıllık çalışmasının sonucu bu kitap. Kitabı yazarken sadece şiddet mağduru kadınlarla değil, faillerle, öldürülen kadınların aileleri ve arkadaşlarıyla, savcılarla, polislerle, sağlık çalışanlarıyla, kadın örgütleriyle konuşarak konuyu her yönüyle önümüze sunmuş. O kadar sarsıcı hikaye var ki bunları okumak bile zorken bu durumu yaşayan birçok kadın var maalesef. Kitaptaki hikayeler Amerika’dan ama bu sorunlar neredeyse tüm ülkelerde aynı. Her gün haberlerde kadına şiddet ya da cinayet haberi görüyoruz. Kadınların yardım çığlıklarını kimse duymuyor. Hala herkes kadınları suçlamaya devam ediyor. Neden ayrılmadı, neden şikayetini geri çekti, neden bunlara katlanıyor gibi sorularımızı sormaktan çekinmiyoruz ama sorularımızı mağdura dair faile sormalıyız. Kadınların kendilerini nasıl savunacakları öğretmek yerine eril düşünceyi eğitmeliyiz. Söylenecek, yazacak çok şey var, çok fazla eksiğimiz var bu konuda. Kadınlara, onların çocuklarına yaşam borcumuz var. Yukarıda bahsettiğim iki kitabı ve bu kitabı kesinlikle okumanızı öneririm. Belki farkındalığımız artar, belki birilerine yardım edebiliriz. (Türkiye’de şiddetten ölen kadınlar için bir dijital anıt sayacı var. < anitsayac.com > 12.11.2021 tarihi itibariyle 310 kadın öldürülmüş. )