"Sanki dünya bizi kurtarmak için hiçbir şey yapmıyormuş gibi hissediyorum."
Uzun zamandır duyup okumaya vakit bulamadığım bir kitaptı ve okuduğumda tek kelimeyle beni mahvetti. Sayfaları çevirirken, "Ben ne okuyorum böyle," diye kendimi sorguladığım çok oldu o yüzden hiç uzatmadan konuya giriş yapıyorum.
Bestegül her zamanki gibi okuluna gitmek için evinden çıkıp metroya biner. Olacaklardan habersiz okula gitmeyi beklerken bir sarsıntı meydana gelir ve yeraltında metroda olan 13 kişiyle mahsur kalır. Önce bu olay pek umursanmaz ama saatler ilerledikçe iş ciddiye biner.
Bestegül'ün şansına metroda kalan 13 kişiyi de az çok tanımasıdır. Hem de biri sevdiği olan Oğuz'dur.
Az yiyecek ve suyla yeraltında bir savaş mücadalesi verirler. Bu sırada sırlar, gerçekler ortaya çıkar. Herkes çıkmayı beklerken hiçbir şey bekledikleri gibi gitmez. Sayıları azalırken tek düşündükleri hayatta kalmaktır.
Sonu.. Sonu içimi yaktı diyebilirim. Sadece neden diyesim var. Buraya kadar gelmişken neden?
Bazen ölümlerin sadece öldürmek için yapıldığını düşünüyorum. Bu son da bana bunu kanıtladı. Daha fazla üzülmeden ve spoiler vermeden bu incelemeyi sonlandırmak istiyorum..
`Şarkı bazıları için bitti.
Ama herkes dans etmeyi bıraktı.`