Aklımda Denemeler üzerine bir inceleme yapmak yoktu. Fakat bir şey beni itti buna ve "Konuşmalıyım" dedim. Bu yüzden tam anlamıyla bir inceleme olmayacak sevgili okur, bunu bilmeni isterim. Eline bir kalem al, bir de kağıt. "Elini hiç kaldırmadan aklına gelenleri yaz," desem ne yazardın? Daha önce denedin hiç yazmayı? Ya da şöyle yapalım, bir konu belirleyelim; Dostluk, Aylak Ruhlar, Tanrılar Üstüne, Vicdan Üstüne, Ruh ve Beden Hazları, Cinsel Yanımız, Varlık ve İnsan, Ölümün Tadına Varmak ... Bu konular Montaigne'nin yazdığı yazıların başlıklarından birkaçı sadece. Bir de birkaç konu ben ekliyorum simdi; "Tutku" örneğin. Ne yazardın sen? Ben tüm hücrelerimde hissetmek derdim. Kimileri denizde birkac kulaç atar, kaç saat yüzdüğünü söyler; ben kulaçlarımda özgürlüğü hissederim... Tüm hücrelerimde... "Karanlık" mesela. Nedir karanlığın rengi senin için? Benim için gridir. Siyah ile beyaz arasındaki o renk var ya , kararsızlık, o nokta tam da karanlıktır benim için. "Düşünen kalp, hisseden beyin" sen de ne çağrıştırıyor? Kişi, nesne, renk, olay, duygu... (benim düşüncem içimde kalmalı...) Ya da şu parçayı sen dinleyince ne hissedersin? (Virginio Aiello-Van Gogh) youtu.be/l-fxH--8LFI Konular, başlıklar uzar, gider böyle... Sen yaz ve kalemin sustuğunda kapat defteri. Biraz zaman tanı kendine ve o zamanı bitirdiğinde aç yeniden. Bak "kendi"ne. Bu yazı sen misin? İşte Montaigne'nin yazmasındaki amaca geldim su an: "Kendini tanı!" Ona göre kimse kimseyi değil, en önce kendini tanımalı insan. Kitabı açtığında hissedeceksin bunu. Rahat bir şekilde düşünmüş, kimseyi küçümsemeden söylemiş. Ve gariptir ki insanın kendinden çözümleyemediği farkında olmadığı köşeleri aydınlatmış. İçsel yolculuğuna kendi üzerinden bir ayna tutuyor adeta. Kitabı okuyorken sanki onunla konusuyor gibiydi. Samimi, doğal, içten bir muhabbet... En azından ben böyle hissettim. "Ben düşünüyorum, sen de düşün, bak neler oluyor" der gibiydi. Yazılarda beni şaşırtan nokta ölümden çok bahsediyor oluşu oldu. Fakat hayatına baktığımda yaşadığı onca kayıp onu ister istemez bu konuda daha çok düşünmeye itmiş. Ve gariptir ki beni en çok etkileyen Yazılar ölüme dair olanlar oldu. İçe dönük bir şekilde yazılan yazılarda kendimize dair seyler bulmak mümkün. Varoluş, ümit, acılar, inançlar, yaşama sanatı... Hepsini zihnimizde kurguluyabiliriz. Tutunacak bir neden aradığım sırada kitabın önüme çıkması şanstı benim için. Sevgili okur, elini kaldırmadan yazmaya devam et. Kendini tanı! Keyifli okumalar...