Bir kitabı okurken duyulabilecek en güzel hislerden biri “Yazarını tanıyorum” hissiymiş.Bu hissi ilk kez tattığım kitap Hatıralar Sergisi oldu.İlk öykü ile samimi bir dünyaya adım atıyorsunuz.İkinci öykü ile de hikayelerin birbiriyle bağlantılı olduğunu bulup mutlu oluyorsunuz.Şimdilerde unutulmaya yüz tutmuş bir mahalle ve hayatın içinden hikayeler…Benim yüreğime en çok dokunan ise “Sandık Yapılmaz” hikayesi. Ne diyeyim böyle güzel hikayeler eksik olmasın kitaplıklarımızdan :)
