“Zihnine bakan kişi, kalbini keşfeder. İnsanın karanlık tarafı, yüreğindeki sevgiyle temas edebilmesine engel olur. Bencillik, hırs, kıskançlık, açgözlülük, korkular ve arzular kalple olan iletişim yollarını kapatır. Zamanla sevgi ve şefkat kalbin derinliklerine gömülür, ulaşılamaz bir hale gelir.
Zihnini eğiten kişi, kendi karanlık tarafının içinden geçer ve kalbine ulaşır. O artık insanları rakip veya düşman olarak değil, tıpatıp kendisine benzeyen, acı çeken ve yaralı varlıklar olarak görür. Kendini izleyen kişinin şefkati ve hoşgörüsü zaman içinde çoğalır, bütün canlıları kapsayacak şekilde çevresine yayılır.
‘İnsanları sevmelisiniz,’ diyerek kimseye sevgi aşılanamaz. Sevgi, bir görev değildir ve dışarıdan telkinlerle öğretilemez. Sevgi insanın doğasında vardır, saf ve bozulmamış bir halde keşfedilmeyi, ortaya çıkarılmayı beklemektedir. Onu ortaya çıkarmak için kişinin kendi içine dönüp, bakması gerekir.
İnsanın en büyük hatası kendini fazla önemsemesi ve bencilce davranarak, yalnızca kendine hizmet edip, kendi çıkarlarına göre hareket ederek mutlu olabileceğini zannetmesidir. Bu, bencilliğin aptalca olan türüdür.
Gerçekte yalnızca bencilliğini fethetmiş olan, kendini çok fazla önemsemeyen ve diğer insanlara karşı yüreği şefkatle dolabilen kişi özgürlüğü ve mutluluğu tadabilir.”
·
106 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.