Pascal kesin bir olgudan yola çıkar: İnsanın varoluşu ölümle düğümlenen bir dramdır. Rüzgarla inşa edilmiş fikir abidelerini terk edelim, bizleri rahatlatmak için ölümü inkar eden şu sahte bilgelikleri bırakalım: Hiçbir şey ölüm kadar gerçek ve korkunç değildir. Ölüm her türlü çıkış yolunu geçersiz kılar ve bizim için en değerli olan şeyin içerisinde, yani ebedi mutlulukta veya mutsuzlukta, bize dokunur ("Bizimle cehennem veya cennet arasında yalnızca yaşam vardır, o da dünyanın en kırılgan şeyidir")