"Distopya okumaktan ne anlıyorsun?" Diyenlere verecek mantıklı bir cevap bulamasam da distopyalarda beni çeken bir şey var. Belki bu insanın hayal gücüne duyduğum hayranlıkla ilgilidir. Kitap insanların yapay kahve içecek kadar sefil duruma düştükleri uzak bir gelecekten bahsediyor. Bu yeni dünya düzeninde hemen her işi robotlar yapıyor. ( tüm hayali robotları toplasak bir Marvin etmiyor. Seni her zaman hayırla yad edeceğiz sevimli metal yığını. :) ) Yargıçlar akıllı robot, aşçılar, doktorlar, öğretmenler ve gardiyanlar da... insanlara uyduruk işler veriliyor. İnsan nüfusu çok azalmış. Herkes uyuşturucu ilaçlar kullanıyor. Arabalar yok. Uçağın, metronun ne olduğunu kimseler bilmiyor. Bireysellik hat safhada. Gençler yok. En korkuncu da çocuklar yok. Hayvanlar bile robot. İnsanlar makinelerden aldıkları yapay yiyecekleri yiyor. Robotlar dahil kimse okuma yazma bilmiyor. Kopyalandığı dahi beynin hatıralarını anımsamaya çalışan Bir akıllı, hisli robot, kurallara karşı çıkan bir kadın ve okuma yazma öğrenmek gibi büyük bir suç işleyen bir adam diğerlerinden ayrılıyor. Hikaye de üçü tarafından anlatılıyor. Her şeye tamam da olur da birgün gerçek yumurta haşlamama ve gerçek kahveme dokunurlarsa yakarım bu gezegeni. :)

Alaycı KuşWalter Tevis · İthaki Yayınları · 2021415 okunma

·

62 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yasemin Çakır