Gönderi
Kitabı okurken üzüntüden başıma ağrılar girdi. Hassas kalpler için bu dünya bir cehennem ama o cehenneme bile gülümseyebilen bir adamın hikayesi bu kitap. Sabri. Ah Sabri. Yaktın ciğerimi.
Bir arkadaşı Sabri'yi nasıl yazmaya karar verdiğini anlatıyor kitabın girişinde. Sonra onu tanıyanlar ile konuşuyor tek tek. Kitap onların Sabri'yi anlatmalarından oluşuyor. Memur arkadaşları, karısı ve abisi. Sabri hep gülümseyen bir adam. Dışardan bakınca karısının lafından çıkmayan, ona yapılan kötülüklere hep gülümseyen, her türlü insana karşı nazik olan, çaycıya da teşekkür ve rica eden, müdüre de aynı davranan bir insan. Abisi Murat onun için çok sonraları diyor ki "sanki onu hiç tanımamışım da bir romanda okumuş veya bir filmde izlemişim gibi". Evet gerçekten de öyledir. Sabri sanki gerçek olamayacak kadar iyi, muhteşem bir insan. Yaşadığı bunca acıyı hakedecek en son kişi.
Hayata bakış açısını ise aşağıdaki alıntı çok güzel özetliyor.
Bize bir gün: «Bir çiçeğe, bir çocuğa bakar gibi bakarım hayata ben!» demişti. Ne demektir bu, anla yamamışımdır hâlâ?
Syf. 50.
Ve yazarla bu kadar geç tanıştığım için de çok üzgünüm. Nasıl güzel kitapları varmış. Ne güzel ödüller almış. Türk edebiyatı çok büyük bir hazine. Geç de olsa bu hazineden bu harika kitabı okuduğum için çok mutluyum.
·
146 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.