"Herkesin babası bir kere ölürdü. Alır götürür, yıkar, kefenler, toprağa gömer ve sonra arada bir acıyla hatırlanan bir ölüye dönüşürdü babalar. Benimki yıllardır tekrar tekrar ölüyordu. Bir bakışla, bir sözle, upuzun bir suskunlukla, havaya kalkan bir parmakla, sallanan bir elle, bir iç çekişle ölüyordu babam." Kendi gibi dertli sazıyla ve bir tahta bavulla, 25 yıl sonra oğlunun kapısını çalar Heves Ali. En son 15 yaşında bırakıp gittiği çocuk açar kapıyı: Yusuf... Annesinin ölümünden sonra müzik öğretmeninin destekleriyle okumuş, avukat çıkmış Yusuf. Siyasi sebeplerden götürüldüğü, işkence gördüğü cezaevlerinin kapısında babası yerine hep Bedih hocası bulunmuş Yusuf. Yarasını kapatan adamı babası bellemiş koca yürekli Yusuf. 40 yaşına gelen oğul, kapısında yığılmış haldeki babasını tüm şaşkınlığınla içeri alır. İyi değildir babası, hastadır. Derdini dinler. Kars'ta düzenlenen Âşıklar Bayramı'na gittiğini öğrenir. "Son kez" arkadaşlarını görmek istediğini söyler. Tek başına göndermeye gönlü el vermez Yusuf'un. Yola koyulurlar Diyarbakır'dan Kars'a doğru. Yol boyunca yılların suskunluğu eşlik eder baba oğula. Heves Ali geride bıraktığı gözü yaşlı sevdalılarını ziyaret eder, kâh bir mezarlıkta, kâh bir otogarda. Hastalığı nüksettikçe acil servislerde müdahale edilir. Doyamadığı babasını kaybetme korkusu sarar tüm belleğini Yusuf'un. Direnir Heves Ali. Dağlar tepeler aşılır, Kars'a varılır. Yetiştirir babasını Âşıklar Bayramı'na. Bir de Yusuf'un kendini suçlu hissettiren sevda öyküsü vardır. En zor günlerinde yüreğinin baş köşesine oturtmuş kadını terk ediş öyküsü: 15 yıllık ayrılığın heceleri aşk dolu mektuplarda dile gelmiş, okurken birçok duyguyu içinde barındıran... 25 yıllık ayrılığın hikâyesini, çocukken, babamın aldığı plaklardan dinlediğim, kulağımdan ve dilimden eksik olmayan türküler eşliğinde okudum. Herkesin hayatında Heves Ali'lerin, Yusuf'ların olduğunu, yılların öfkesinin, özleminin yerini merhamete bıraktığını, belki de tüm duyguların bastırıldığı, "her oğul gibi, ne kadar direnirsem direneyim daha en başından babama karşı yeniktim" hesaplaşmasının yapıldığı upuzun bir yolculuğun izdüşümleriydi belki de okuduklarım. Ucunda Ölüm Var'dan sonra okuduğum ikinci kitap Âşıklar Bayramı. Ağıtçı Kadın'ın ardından yıllarca gözyaşı döktüğü Heves Ali'nin hikâyesi. Ahhhh ah Heves Ali diye diye iç çektiren, benim hikâyeme de ortak eden kitabı çok duygulanarak okuduğumu itiraf etmeliyim. Hele ki, filme uyarlanacağını öğrendiğimde duygum ikiye katlandı. Kitabın yazarına ise söyleyecek hiçbir kelime bulamıyorum: dupduru, akıcı, yürek titreten kelimeleri var olsun...

Aşıklar BayramıKemal Varol · İletişim Yayınları · 20192,912 okunma

·

75 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Semra Ok