Canım Ruhi Bey. Bir şiir kitabına inceleme yazacağım hiç aklıma gelmezdi doğrusu. Zirâ herkesin mânâsı kendine. Lakin bu kitapta bir tek mânâ sezinledim; ölüm ve ölüme giden mutluluk. Ölüm nasıl bu kadar anlamlı ve okurken mutluluk verebilir insana.? Aynı duyguyu

Ümit Yaşar Oğuzcan da hissetmiştim fakat tek bir farkla. Ümit Yaşar dizeleri beni bunalıma, karamsarlığa hatta bir çıkmaza sürükledi. Cansever dizelerini ise büyük bir dinginlikle karşıladım hatta huzur buldum diyebilirim. Bakınız: O kadar bekledim ki, geliyorum Ölümü bekledim, geliyorum Bir ölüyü ve ölünün bütün inceliklerini Bekledim geliyorum Ben Ruhi Bey, mutlu olan Ruhi Bey Ölümü gömdüm geliyorum Bir sonbahar günüydü, geliyorum Ve bütün kötülükler Ölümün armaları gibiydi Size anlatırım,geliyorum Betimlemeleri isabetle sabit, sanki Ruhi Bey ile karşılıklı susuyorum.. Ben Ruhi Bey oluyorum.. Su gibi akıp giden lakin götürmekten ziyade geride bir şeyler bırakan bir eser olmuş. Son olarak bu güzel satırlarla veda etmek isterim. Buyurunuz: Gecen gün gördüm Acımayı unuttum Sevinmeyi unuttum Ben her şeyi artık unutuyorum Ama o geçerken ne yalan söyleyeyim şuramda bir ağrı duydum Ağrı da değildi belki, hani, nasıl Gövdemi yeniden buldum Acılar acılara eklenince ağırlaşıyor Gövdem de ağırlaşıyor Ruhi Beyle ben kocaman bir demet karanfil oluyoruz Şu üstümdeki boşluk kadar Bir demet Yok artık pek konuşmuyoruz Benim sözlerim eksildi Onunki de eksildi Zaten kelimeler sonludur Öyle değil mi Donuk donuk bakışıyoruz Ben ölüme iyice yakın O yaşamaktan uzak Öyle bir gök içinde durmuş gibiyiz Karanfiller ölürken Karanfillerden bir deniz.

Ben Ruhi Bey NasılımEdip Cansever · Adam Yayınları · 20012,324 okunma

·

773 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hercümerc