üstadın en masum, en terbiyeli eseri. fakat mektuplarda en dikkate değer olan şey, onca günaha batmış, "toprağın bile kabul etmeyeceği" derecede şeyler yapmış adamın, kendisinden son derece memnun olması, kendisini mağdur hissetmesi, haklılığına olan mağrur imanı, nice şeyler yaşattıktan sonra karısına karşı o denli nazlı olabilmesidir. veciz bir ifadesinde dediği gibi pişmanlıklarından, alışkanlık edinmek suretiyle arınan üstad, herşeyden önce rahat bir vicdan imiş. arsızlığın atasının acılarını duymak için ne denli uğraştımsa da, muvaffak olamadım.
