Ben nasıl bir kitap okudum! Muazzam! Ben ve çevremdeki pek çok kişi: “Bir şey var, ne olduğunu bilmiyorum fakat canımı çok acıtıyor. Geçmek bilmeyen bir his, bir boşluk, sanırım depresyondayım, psikoloğa gitsem hallolur mu?” şeklinde devam eden onca cümle ile kuşatılmış durumdayız. Hayatımızda bir şeyler yolunda gitmiyor fakat buna ne neden oluyor, neden böyleyiz çözüm bulamıyoruz. Kısaca depresyon diyoruz fakat aslında daha derin bir şeyler var. (Ben fazlasıyla farkındayım, sorunum da bu) Psikoloğa ya da psikiyatriste gidince olan süreci de biliyorum, ya ilaç verilerek anlık mutluluk depolaması yapılacak -ki neyi unutacağımız, neden unutmak istediğimiz tam olarak belli değil, çünkü beni tam manasıyla çözemiyoruz- ya da konuşarak sen halledersin, sıkıntı etme şeklinde birinin bizim yanımızda olduğunu duyma ihtiyacımız giderilmeye çalışılacak. Psikoloğa gitmek iyi geliyor ama o da bir yere kadar ya sonrası.. Ben neden böyleyim, neden çok mutlu bir günün sonu bir anda mutsuz bir ruh haliyle bitiyor? Gülerken bir anda gözyaşı akıtmak neden? Kitap Freud’dan Lacan’a ve daha fazlasına her bir analistçiden vaka örnekleri ya da seminer yazılarından yola çıkarak Darian Leader’ın eşsiz anlatımıyla tüm taşları yerine oturtuyor. Depresyon-Yas-Melankoli asla aynı şeyler değil, bunu gözümüze soka soka öğretiyor. Sorularımın cevabını bu kitapta bulacağımı biliyordum, yanılmadım. Evet, ben bir melankoliğim, hep sezerdim ama artık eminim. Ben melankolik biriyim ve hayatımda yer alan insanların -biyolojik olarak ölseler ya da ölmeseler de- hayatımdan çıkınca yasını tutuyorum. Ve fark ettiğim ben insanların ölmeden yasını tutuyorum. Bir ilişkiye -dostluk, ikili ilişki ya da ne derseniz- başlamadan önce yas sürecim başlıyor, çünkü bırakılacağım bir sevgiye adım atıyorum diye kodluyorum kafamda. Yaşamadığım ya da yaşayamayacağım duyguların yasını tutmanın o derin acısını anlatmam mümkün değil. Bu hisle yaşamayı öğrene öğrene artık hissizleşmeye başladım. Beklentisel kayıpları beklemek.. Bu şekilde yaşamak, birilerine güvenmek, inanmak ve umut etmek zor.. Melankolik kişiliğim asla son bulmayacaktır belki ama her yasın belli bir zaman geçince içinde biraz tortusu da kalsa bitmeye başlayacağını biliyor olmak güzel.. Nedense kitabı okurken canım Sabahattin Ali’nin Melankoli şiirini ansıdım. Seni çok iyi anlıyorum Sabahattin Ali. . Melankoli Beni en güzel günümde Sebepsiz bir keder alır. Bütün ömrümün beynimde Acı bir tortusu kalır. Anlayamam kederimi, Bir ateş yakar derimi, İçim dar bulur yerimi, Gönlüm dağlarda bunalır. Ne kış, ne yazı isterim, Ne bir dost yüzü isterim, Hafif bir sızı isterim, Ağrılar, sancılar gelir. Yanıma düşer kollarım, Görünmez olur yollarım, En sevgili emellerim Önüme ölü serilir. Ne bir dost, ne bir sevgili, Dünyadan uzak bir deli. Beni sarar melankoli: Kafamın içersi ölür.

Depresyon Yas ve MelankoliDarian Leader · Encore Yayınları · 201897 okunma

·

473 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ay