Duygularımı nasıl ifade edeceğimi bilemiyorum. Neresinden nesini yazsam diye düşünüyorum ve o kadar çok ki... Bu kitabı içeriğini hiç bilmeden, okumadan, sadece "merhamet" duygusu üzerine düşündüğüm bir dönem adından dolayı almıştım ve hiç beklediğim gibi olmadı. Ben daha naif, daha yumuşak ya da daha basit, bayağı olaylar üzerine bir merhamet anlatımı beklerken resmen çarpıldım, alt üst oldum diyebilirim. Bu kitaptaki her şeyin gerçek olduğunu bilmek kalbimi sıktı sıktı bıraktı. Öfkeli çıkışlarımıza, anlayıp bilmeden yargılamalarımıza, korkaklığımıza, ne kadar basit bir insan türü olduğumuza, medyada önümüze her servis edileni afiyetle yiyip, haksızların ekmeğine yap sürdüğümüze kızmadan edemedim. Ağladım, düğüm düğüm oldum bazen. Adalet diye bir şey yok bu dünyada olur mu da bilemiyorum hiç. Özü nedir? Özü şudur; merhamet edilmeyecek kişiye merhamet ettiğin an insanlaşmaya başlıyorsun. Şans verdiğinde karşındakinin de insan olabilme ihtimalini düşündüğünde başlıyor her şey... Sonra Yüce Allah'ın sonsuz merhametini düşündüm. Bizi hemen yargılamadığını, fırsatlar verdiğini, beklediğini, inandığını, umudu yitirmeyin, çalışın çabalayın dediğini düşündüm. Ve bizler Yaratan sanki böyleymiş gibi Tanrıcılık oynayarak cellatlaşmış yargılarımızla sözüm ona adalet dağıtıyoruz. Yapacak bir sürü şey var. Bir kitap var, bir insanın yaşam amacının ne olması gerektiğini öğretiyormuş o kitap nedir diye sorsalar budur derim. Taşı yakalayanlar, taşı toplayanlar onlar gerçek insanlar. Kim mi onlar? İlk taşı günahsız olan atsın diyen Hz. İsa'nın merhametini unutup yargı taşlarını atanların önünde durup o taşları toplayanlar tutanlar... Onlar insan olmayı öğrenenler.

MerhametBryan Stevenson · Koridor Yayıncılık · 2020515 okunma

·

62 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve Zorlu