Kitaptaki hikaye bir çocuğun ağzından ve biraz da fazla karışık yazıldığından ne okuduğumu hiç anlamadan bilmeden kitaba girmiş oldum başlarda. İlk birkaç bölümü bir yandan okuyup bir yandan da acaba ne anlatıyor diye düşünerek geçirdim bu yüzden. Bir yerden sonra bu dile alışınca okumak kolaylaştı ama sonuç olarak bütün bir kitap bir çocuğun ağzından ve gözünden anlatılınca buna yetişkin bir okur olarak ulaşmak pek kolay olmuyor. Bazı bölümlerde ben de kendi çocukluğumu gözümün önüne getirdim ve Douglas gibi düşündüm, hayal kurdum, bu hayalleri yaşamaya çalıştım ama sanırım daha çok fazla ilerlemeyen yaşımla bile bunun için geç kalmışım. Kitaptaki en sevdiğim bölümler olayları çocukların değil yetişkinlerin gözünden görüp okuduğumuz bölümlerdi. Çocukların anlattıklarından çok yetişkinlerin anlattıkları beni daha çok etkiledi. Yine de çocukların anlattığı birkaç bölüm de güzeldi, kendi çocukluğuma dönmemi sağladı ama yine de genel anlamıyla bana pek hitap etmedi. Son olarak da şöyle söyleyebilirim; Şeker Portakalı'nın biraz daha farklı ve dil olarak biraz daha yorucusu, karmaşığı diyebilirim sanırım en basit haliyle. Doğru bir kıyaslama oldu mu bilemiyorum ama ben kendimce böyle bir benzetmeyi uygun gördüm.

Karahindiba ŞarabıRay Bradbury · İthaki Yayınları · 2020211 okunma

·

240 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Alper Yazır