Gecenin karanlığı çökmüştü şehre... Bu karanlığın bana getirdiği ise şarap ve uykusuzluktu. Şarap olmadan uyku olmuyor mutlaka uyuşturmam gerekiyordu beynimi... Düşünmemek için,kabul edemediğim,kırk senedir üzerimde taşıdığım yükün ağırlığı belimi büküyordu... Lanet gibiydi,yapışmıştı bir kere ne yaparsam yapayım çıkmıyordu.Öyle lanet bir şeydi ki bu torunlarım da olsa, bitmiyordu bitmeyecekti de... Çocukluğumda boynuma taktığın bu zinciri tutan sensin.Ölsen de yaşarken senden uzaklaşmış olsamda,sen farkında olmadan zinciri bırakmayan sendin... Evet bir kaza sonucu yaşamını yitirdin bu kez de zinciri ruhuna teslim ettin.Ruhun tutuyordu hayatımın her evresinde... Arkadaşlarımla sohbet ederken,kitapları incelerken,dergiye yazı yazarken,şarap içerken gün içinde bira içerken hiç çıkarmadın o zinciri boynumdan ruhuna da çıkarttırmadın... Zincirinden kurtulmak,hayatımda huzur bulmak için saçma sapan şeyler yaptım.Evliyken evli bir erkekle birlikte olmak gibi...Alkolik olmak şişelerin dibini görmek gibi...krizler geçirip etrafa saldırmak gibi... Hiç bir yere sığamadım.Çok istedim ama beceremedim.Çünkü benim yüreğimde açtığın yaraların kapanmıyordu kapanmayacaktı da... Yaptıkların duyulmasın diye yıllarca beni senden,annemden ve kardeşlerimden uzak tuttun.Doğru ben istemedim çünkü sizi gördükçe hep bana yaşattıkların aklıma geliyor daha çok içim acıyordu. Baba; beni enkaz gibi bu dünyada bırakıp ruhunu teslim ettin... Mutlu musun şimdi??? Yaşasaydın keşke de sormak istediklerimi sorabilseydim sana... Bir bireyin yaşadığı en büyük travma çocukluğunda yaşadıklarıdır. Yüreğimi derinden etkileyen bu hikayeyle tanışmanızı isterim. Sağlıcakla Kalın.

MirasVigdis Hjorth · Siren Yayınları · 20213,690 okunma

··

1.820 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Bahar Esen