“Çektikleri büyük acılardan kurtulamayan insanlar bazen çareyi bir başkasını kurtarmakta,bir başkasının acısını dindirmekte bulurlar,bunu bir dindarın adanmışlığıyla yaparlar.” Bu satırlarda her ne kadar acı ile adanmışlığa giden Yelda olsa da,kapanışı İsmet yapacaktır. Uzun gecelerde anlatılan bi masal gibi sürükleyiciliğin hakkını vermiş Ahmet Altan bu satırlarla.Doğuya gidiyorsunuz bi misyon için orada bulunmak zorunda olan Yelda (Şeb_i Yelda:En Uzun Gece)ile ölümün kıyısında nefes nefese tanıklık ediyorsunuz oranın atmosferine ama aynı zaman da Yelda ve İsmetin nevrotik,hastalıklı ilişkisine de tanıklık ediyorsunuz. Başka tam hiçbir şeyin çare olamayacağını düşünüp,ne olacak diye sayfaları çevirirken pat diye Mardin’e Yelda’nın yanına gelen İsmet ölüyor. Belki de tek çaresi tıpkı oralarda dinmeyen silah sesleri gibi ölümdü bu ilişkinin.Artık acıyla adanmış bir taraftan sonra diğer taraf da belki ölümle ancak kurtulabilecekti vicdanının sızılarından.

En Uzun GeceAhmet Altan · Alkım Yayınları · 03,613 okunma

··

570 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hazan Orhan