Nehir
Sevgili Mektup Arkadaşım,
Sanıyorum ki hezeyana uğradın. Umutsuzluğunun veya kendine kızgınlığını nedeni bu olsa gerek. Ancak hep dediğim gibi yaşamdan çok şey beklememek gerekiyor. İnsanın kusursuzluk özelimi anlamsız değil mi sevgili mektup arkadaşım? Bizler her yeni günde dünyaya nefret kusuyoruz ve bunun tek sorumlusu içinde bulunduğum ilişki ağları ve akıp giden zaman. İnsan zamanı durdursa idi sanırım o zaman yaşam daha keyifli olabilirdi. Hiçbir ihanet gerçekleşmez, kötülük amacına ulaşmazdı ve bizler sadece birbirimize bakardık. Baktıkça birbirimiz hakkında daha çok düşünür ve kendimizden daha çok nefret ederdik... Bizler kötüyüz sevgili mektup arkadaşım. Durup düşünmemiz ve aklımızı toparlamamız gerekiyor, ancak akıp giden zaman hiç durmuyor. Akıntıya karşı direniyoruz ama direnişimiz anlamsız, bu kelimeler kadar anlamsız, çünkü sonunda akıntı bizi alıp nehrin bir başka kıyısına götürecek. Akıp giderken başkalarına çarpacağız, bazen birileri elimizden tutacak ve bizler onlara inanacağız ama aramıza daha sert sular girecek, bazen elimizi bırakacaklar. Akıp giderken inancımız kırılacak, sevgimiz biçimini değiştirecek. Belki doğru insanlar ile karşılaşacağız ama içimizdeki kuşku kollarımızı kemirip tüm bağlarımızı yok edecek. Ve sevgili mektup arkadaşım, bizler kopmaz bağlar ile bağlandığımız bu dünyada bir başımıza kalacağız. Ancak insan kendisi ile bir başına kaldığında bu akıntıda bir anlam bulmaz mı sevgili mektup arkadaşım? Bizler akıp giderken yaşayacağız ve zaman hiç durmayacak. O yüzden bu akıntının içinde boğulmadan durup düşünmeliyiz. Sevmek zorunda değiliz, arkadaşlıklar kurmak zorunda değiliz. Sadece bir başımıza bir anlam var etmeliyiz. Ancak insan akıp giden bu nehirde karanlık bir gecede yalnız kalmaktan korkuyor. Böyle zamanlarda tutunacak bir el arıyoruz. Yaşamın ne içinde olmalıyız ne de tam dışında. Şimdilik kelimelerimi yarım bırakıyorum.
·
80 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.