Hayat diyerek bir yazıya daha başlıyorum, yıldızların kelimelere döküldüğü şu anda. Cahit Oben’den En Büyük Şaban eşlik ediyor kalbimin kulaklarına. Ah o yıldızlar! Bizlerden daha fazla geceye tanıklık etmenize rağmen, nasıl da durursunuz hala o mavi gökte? Hayat diyerek ömrümüzü bitirip dururuz. Ne getirdi ne götürdü hayat? Her zaman bir eksiklik, her zaman bir fazlalık. İnsan hep ulaşamadığına tutkundur. Ulaştıklarınınsa fakiri. Ulaştıklarının fakiri dedimse değer bilmediğinden değil elbet. Herkes bir şeylere değer vermekle meşguldür bu yıldızlı göklerin altında. Ama elbet gün doğduğunda sönecektir o yıldızlar bir bir. Çünkü göğü ne kadar aydınlatırsan aydınlat değer verdiğin o gök söndürür seni. Kimseler sormayacak sana. Ey yıldız nedir bu seni söndürüp her gece gökleri aydınlattığın değer? Herkes tutkunu görecek senin. Yıldızlı göklerin o ışıltılı ihtişamını… Ondan götürdüklerini değil.